Eerste Hulp

Deze week was er heel wat te doen over een nieuw programma op de tv. Reinout Oerlemans had weer eens iets nieuws bedacht. Stel een aantal camera’s op op de afdeling spoedeisende hulp van het VUmc ziekenhuis en film alles wat er daar gebeurt. Geef dan ook nog wat tv-medewerkers witte jassen, zodat de patiënten denken dat ze worden benaderd door artsen of verpleegkundigen en het geheel is compleet. Meneer Oerlemans dacht vast dat hij na zijn recente filmsuccessen, waaronder Komt een vrouw bij de dokter (ook al vol medische zaken nu ik er over denk), zo’n beetje alles wel kon maken.

Draaide mijn hart al om bij het horen hoe er in Amerika door advocaten gespecialiseerd in letselschade wordt rondgehangen bij de voordeuren van ziekenhuizen, toen ik dit hoorde werd ik toch echt letterlijk onpasselijk. Bij de advocaten kunnen patiënten er tenminste nog voordeel van hebben (hoewel ik de manier waarop het daar allemaal gaat ook behoorlijk stuitend vind), maar in dit geval gaat het alleen maar om de sensatiezucht van de kijker. Of eigenlijk, door de sensatiezucht van meneer Oerlemans wordt de min of meer argeloze kijker gedegradeerd tot ramptoerist. Natuurlijk kan die kijker de kijkbuis uitschakelen, maar wanneer er zoveel over te doen is geweest, is de verleiding toch wel heel erg groot om het programma even te laten aanstaan, al was het alleen maar om te kijken waar al die ophef nou eigenlijk over was, en dan is het kwaad al geschied.

Zoals gezegd, het idee alleen al om, zodra je een ziekenhuis binnenkomt, een camera op je gericht te hebben, vind ik behoorlijk misselijkmakend. Ik ben maar een paar keer in mijn leven naar de spoedeisende hulp geweest, niet voor mezelf, maar omdat mijn moeder ernstig ziek was en ik moet er niet aan denken dat we op zo’n moment met iets dergelijks geconfronteerd waren geworden. Ik denk dat ik letterlijk moordneigingen zou hebben gekregen.

Eigenlijk verwijt ik het meneer Oerlemans nog niet eens zo heel erg, al moet je toch wel een behoorlijke zieke geest hebben om zoiets te bedenken. Hij is slechts een idioot met dollartekens voor zijn ogen. Hij weet niet beter, zullen we maar zeggen en ik hoop voor hem dat hij nooit met een doodziek familielid bij de spoedeisende hulp zal hoeven te zitten en al helemaal niet met een camera op hem gericht. Je bent als patiënt al volkomen overgeleverd aan wildvreemden die eigenlijk niets om je geven (de goede hulpverleners daargelaten, want die zijn er gelukkig ook) en ik gebruik het woord overgeleverd niet zomaar, want nadat mijn moeder ooit vijf uur met een zware longontsteking op een brancard in een soort hokje moest liggen wachten omdat men was vergeten dat ze daar lag, waarna ze tien dagen niet werd gewassen omdat ze dat zelf moest doen want dat was beter voor de doorbloeding van haar vingers, terwijl ze die vingers door een neurologische aandoening al jaren niet meer kon gebruiken en door de thuiszorg moest worden gewassen, heb ik al heel lang niet meer zo’n hoge pet op van de medische stand. Eigenlijk is het bij nader inzien jammer dat meneer Oerlemans dáár niet met zijn camera bovenop stond. Had hij misschien nog iets goeds kunnen doen.

Ik verwijt het ziekenhuis de hele situatie. Hoe haalt iemand het in zijn botte hersens om te bedenken dat dit soort praktijken door de beugel zou kunnen? Dat iemand die op de spoedeisende hulp terecht komt met dit soort dingen geconfronteerd wil worden? En dat het de patiënten in veel gevallen pas achteraf werd verteld dat zij waren gefilmd? Dat cameramensen en Joost mag weten wie nog meer over de schouder van de arts konden meekijken?

Eerlijk gezegd bevestigt het eigenlijk alleen maar wat ik tijdens de ziekteperiode van mijn moeder al lang geleden heb geleerd: eigenlijk geeft niemand erom hoe de patiënt zich nu eigenlijk voelt. Denkt nu werkelijk iedereen dat het er niet toe doet en dat we als het puntje bij paaltje komt allemaal koste wat kost met onze neus op de tv willen? Zelfs als dat tijdens een bezoek aan de spoedeisende hulp is? Nou, ik kan je vertellen dat we niet allemaal Brit of Sterretje heten, en zelfs al zou dat wel zo zijn, dan zouden de artsen die hiermee akkoord zijn gegaan toch wel beter moeten weten. Ik vraag me in alle redelijkheid af hoeveel geld er mee gemoeid is geweest of eigenlijk moet ik zeggen, hoeveel geld het ziekenhuis hiervoor heeft ontvangen.

Het programma is na één aflevering van de buis gehaald. Ik hoop dat meneer Oerlemans en zijn collega’s er iets van hebben geleerd, evenals de medici die hieraan hebben meegewerkt, maar ik ben helaas bang dat dat misschien iets te optimistisch is gedacht.