Bureaucratie

Mijn zus had een nieuwe identiteitskaart nodig. Het was niet de eerste keer dat ze er één aanvroeg, want ze heeft net als ik inmiddels een zekere leeftijd bereikt en dan heb je dat soort dingen al vaker gedaan. Nu is het tegenwoordig mogelijk om via het internet een afspraak te maken zodat je meteen aan de beurt bent wanneer je op het gemeentehuis arriveert en aangezien mijn zus net als ik fulltime werkt, had ze dat natuurlijk netjes gedaan. Ook had ze de correcte pasfoto’s laten maken en had ze keurig haar oude ID-pas bij zich. Kortom, er kon niets misgaan, dacht ze. Tot ze zich precies op tijd bij de balie meldde.

Mijn zus noemde haar naam en deelde mede dat ze een afspraak had. Dat was prima in orde. Alles was zowaar goed doorgekomen. De pasfoto’s waren ook goed. Dat wil tegenwoordig nog wel eens misgaan, want je mag niet meer lachen en je oren moeten te zien zijn. Mijn zus had ook haar oude ID bij zich, maar daar begonnen de problemen, want dat bleek niet genoeg te zijn.

“Ik heb ook uw oude paspoort nodig,” zei de baliemedewerkster.

“Mijn oude paspoort heb ik in 1995 ingeleverd,” zei mijn zus, die op dat moment nog behoorlijk optimistisch was. “Sinds die tijd heb ik altijd een ID gehad, want ik heb geen paspoort nodig.”

“Er staat in de computer dat u nog steeds een paspoort heeft,” zei de medewerkster, die niet zo erg mee wilde werken. “U moet dat echt eerst inleveren voor ik u een nieuwe ID kan verstrekken.”

“Maar dat klopt niet,” probeerde mijn zus nog eens uit te leggen. “Ik heb in 1995 mijn paspoort ingeleverd, want dat moest ik toen doen om een ID te krijgen. Sinds die tijd heb ik iedere vijf jaar een nieuwe ID gehaald. Dat zou toch niet kunnen als ik het niet netjes had ingeleverd? Na 1995 heeft nooit iemand meer naar mijn oude paspoort gevraagd.”

“Het staat toch echt in de computer,” zei de mevrouw, die niet van plan was zich zomaar om te laten praten, “en de computer maakt geen fouten.”

“Nee,” beaamde mijn zus, “dat geloof ik best, maar mensen die gegevens invoeren doen dat wel en dat moet in dit geval gebeurd zijn. Hoe had ik die andere keren dan steeds zonder problemen een nieuwe ID kunnen krijgen?”

De mevrouw haalde haar schouders op.

“U moet eerst naar de politie om aan de geven dat uw paspoort vermist is,” zei ze, “en dan kunt u daarna met ons een nieuwe afspraak maken. Met het aangifteformulier kunt u dan een ID aanvragen.”

“Maar mijn paspoort is helemaal niet vermist!” Mijn zus begon nu redelijk wanhopig te worden. “Ik heb het bij jullie ingeleverd en als het vermist is, is dat dus bij jullie gebeurd, dus dan doen jullie maar aangifte.”

De mevrouw schudde zeer beslist haar hoofd.

“Zo werkt het niet. Er staat hier dat u een paspoort heeft en u kunt pas een ID krijgen wanneer u dat bij ons inlevert. Als u het niet meer heeft, is het vermist en dan moet u daarvan aangifte doen.”

Mijn zus stond met haar rug tegen de muur en het vuur spoot zowat letterlijk uit haar oren.

“Ik heb hier helemaal geen tijd voor,” probeerde ze nog, maar ook dat maakte geen enkele indruk.

“U kunt gewoon een nieuwe afspraak maken,” zei de mevrouw. Mijn zus zuchtte. Er zat niets anders op.

“Nou, laten we dat dan nu meteen maar even doen.”

“Oh, maar dat kan niet hoor,” sprak de mevrouw, “een afspraak maken kan alleen via het internet.”

“U kunt het toch gewoon even voor me op het internet zetten?” vroeg mijn zus nog, maar ze zag eigenlijk al meteen dat dat een volkomen overbodige vraag was. Er zat niets anders op dan maar naar het politiebureau te gaan.

“Waarmee kan ik u van dienst zijn?” vroeg de politieagent die bij de balie zat.

“Ik kom aangifte doen van de vermissing van mijn paspoort,” zei mijn zus.

De agent pakte een formulier dat speciaal voor dit doel bestemd was.

“Waar en wanneer bent u het document kwijtgeraakt?” vroeg hij.

“In 1995 op het gemeentehuis,” zei mijn zus.

De agent keek op van zijn formulier en begon toen hard te lachen.

“Is het weer zover?” vroeg hij. Mijn zus keek hem verbaasd aan.

“Nou ja,” legde hij uit, “we krijgen hier regelmatig mensen die aangifte komen doen van niet-vermiste paspoorten. Ze schijnen daar op het gemeentehuis nog wel eens een foutje te maken.”

“Wat moet ik nou doen?” vroeg mijn zus, die inmiddels ten einde raad was.

“Oh, ik schrijf gewoon even een aangifteformuliertje uit,” sprak de agent. “Kunt u meteen terug naar het gemeentehuis.”

“Als jullie nou weten dat het wel vaker fout gaat daar, kunnen jullie daar dan niets aan doen?” vroeg mijn zus.

De agent schudde zijn hoofd.

“Andere afdeling, hè, daar gaan we niet over.”

Hij overhandigde haar het papier.

“Ziezo,” zei hij. “U zou nu geen enkel probleem meer moeten hebben met het verkrijgen van een nieuwe ID.”

Toen mijn zus weer buiten stond bedacht ze zich dat de agent haar niet had gevraagd zich te identificeren. Volgende week heeft ze een nieuwe afspraak op het gemeentehuis.

No Danger

Did you ever get the feeling that you got trapped in the middle of a Stephen King novel?

His books always start with quite ordinary situations, ordinary people going about their business, doing the things they usually do. Working in shops, bars, restaurants, schools and offices. In short, everything in his books is always so much like ordinary everyday life that anything scary which happens later is made all the more scarier because of that.

Last week an enormous chemical plant blew up at about fifteen miles from where I live. It started at about 2.30pm and I didn’t get to know about it until a friend of mine called me to ask if I was all right. It seemed the fire was totally out of control by then and explosions were seen and heard in rapid succession.

Fifteen miles is too far away to hear explosions from where I live, so I ran upstairs and from there I was able to see the fire from the spare room window. The sky was tinged orange and every time there was new explosion I could see the flare going up in the sky.

Back down again to switch on the telly and sure enough, live reports were being broadcast. They were telling us to keep doors and windows closed and to remain calm and keep watching the broadcast. The wind was in my direction, so at that time nobody knew more than that a big black billowing toxic cloud was heading my way and of course the way of the whole city of Dordrecht with its nearly 120,000 inhabitants. But, the presenter told us reassuringly, there is no need to worry, because there is no toxic material in the air.

Chemical plant? Big black clouds? Fire out of control and the wind in my direction and no danger? Yeah, right! Of course there was every reason to worry. Not because of the fire, because there is a very wide river between Dordrecht and Moerdijk where the fire was raging, but nobody seemed to know exactly what chemicals were stored in the plant, so obviously nobody knew what chemical reactions would be triggered in a fire.

I briefly considered getting into the car and driving away, but where could I go? South was out of the question, because that’s where the fire was, besides, by that time there was an enormous backlog of traffic because they had more or less closed down the motorway in that direction. North then? But no, that was where the cloud was headed and according to the news reports nobody had any idea how far and how wide it would spread. I could go east, but I don’t know many people there I could go to with the cat, which I obviously would have to take as well. Under no circumstances was I going to leave him behind. So I decided to stay until I knew more.

In the course of the evening the situation became worse. There was even talk of evacuation, but on the island where I live, they won’t start that until it’s absolutely necessary. I sincerely doubt if they could actually evacuate all the people off the island in case of a calamity, because there are only three motorways leading off it. Two across large bridges and one through a tunnel. There is a fourth route across a smaller and older bridge and there are a few small ferries, but nothing big enough to get thousands of people out at the same time. I decided ‘they who are in command’ were trying desperately to avoid people from panicking and were silently keeping their fingers crossed and hoping that things would not become as bad as could be feared.

Round about midnight the fire brigade started putting a foam blanket over the fire to get it under control and this caused more toxic clouds but considering the weather conditions it was the only thing they could do.

By then there was a decidedly nasty smell which could distinctly be noticed even with all the doors and windows closed, but all the roads from and to the island had by this time been closed down. People on Twitter were sending out the strangest messages, so I stayed up and watched the reports going on on the television, keeping my fingers crossed that at least a few people knew what they were doing.

They got it out. After a few hours most of the danger was over. It took the fire brigade until well into the next morning to extinguish everything completely, but by that time there were no new black clouds. I finally went to bed at about 3am, when the worst of the nasty smell was gone.

What we all breathed in that night remains a guess. The reports from ‘those in charge’ remained very evasive and we all have to believe there was never any danger at all. I guess we’ll know more in a few years time, when people who lived under the smoke from the fire will be getting strange diseases or start sprouting extra heads, which of course will have absolutely nothing to do with that at all.