Koffie

“Laten we maar genieten van onze koffie zolang het nog kan,” hoor ik een zeurderige stem zeggen. Ik weet dat er aan het tafeltje achter me vier mensen zitten, maar terwijl ik me als een slangenmens tussen een tafeltje en een stoel doorwurmde heb ik niet erg op hen gelet. De vrouw klinkt oud, alsof ze al met één been in het graf staat.

“Als je ziet hoe Jannie er nu in dat ziekenhuis bijligt, moet je blij zijn dat jij het niet bent.”

Ze praat zo lijzig  dat ik moet denken aan een aangetrouwde tante, die inmiddels ook een eind over de tachtig is en die eens over een dominee zei, dat als hij ging praten, je tussen elk woord een pannenkoek kon bakken. In haar dialect klonk pannenkoek als “paaaaanenkoek” en bakken als “baaaaaken”. Ik ben blij dat ik nooit naar die dominee heb hoeven luisteren.

Praten over ziektes is echter niet voorbehouden aan oudere mensen. Ik heb een vriendin die het ook altijd over akelige kwalen heeft, en zij heeft ze allemaal zelf. Is het het één niet, dan is het wel het ander. Ik vraag me wel eens af wat haar gespreksonderwerpen zouden zijn als ze niet over haar aandoeningen zou kunnen praten. Op dit moment is het enige andere gespreksonderwerp haar echtgenoot, die niet genoeg begrip toont als ze weer eens beriberi of iets anders exotisch onder de leden lijkt te hebben. Ze zou het liefst zien, dat hij de hele dag naast haar bed zat om haar hand vast te houden.

Hij gaat echter gewoon zijn gang en kijkt naar voetbal op de t.v. of gaat een pilsje drinken met zijn maten, maar dat vindt zij helemaal niet leuk. Zij neemt het hem zelfs kwalijk als hij naar zijn werk gaat. Ik vraag me eerlijk gezegd wel eens af hoe hij het uithoudt.

Misschien is het een soort bezwering. Als ik alles maar bedenk wat me kan overkomen, dan gebeurt het misschien wel niet. Maar naar mijn gevoel is het net als heel hard schreeuwen in een tunneltje onder de spoorlijn als er een trein overheen raast of keihard zingen in de auto. Het lucht lekker op, maar het helpt geen moer. Vandaag of morgen krijg je zelf toch ook een akelige ziekte en ook hypochonders zijn daarop geen uitzondering.

Dus tot die tijd drinken we onze koffie en genieten ervan zolang het kan.

Ziek

Waarom praten oudere mensen zo vaak over akelige ziektes? Ik weet dat ziektes en andere ongemakken steeds meer ruimte in je leven gaan innemen naarmate je ouder wordt, maar als je op een mooie, droge en zonnige winterdag met je vriendinnen een kopje koffie gaat drinken in je favoriete koffieshop, dan hoef je daar toch niet voortdurend over te praten met een gezicht van oude lappen?

Ik weet dat ik zelf ook aardig knorrig begin te worden en sommige mensen in mijn buurt zullen dat ook volmondig beamen, maar alleen maar een gesprek voeren over de meest akelige ziektes die je je voor kunt stellen, helpt toch ook niet, zou je zo zeggen.

Het is in de koffieshop nu net Seks In the City vijftig jaar later, met veel meer rimpels en zonder de seks, en al helemaal zonder mannen, want die gaan allemaal veel vroeger dood dan de vrouwen. De sexy lingerie is vervangen door de degelijke Sloggi met ingebouwde baleinen om de flodderbuiken in toom te houden, de haren staan stijf in de permanent om de dunner wordende plekken te verbergen, er wordt niet meer over kinderen gepraat maar over kleinkinderen, die je gelukkig naar hun eigen thuis kunt terugsturen wanneer je hen stierlijk hebt verwend en hebt volgepropt met suiker, E-nummers en conserveringsmiddelen. Zodra het kotsen begint, mag moeder het weer overnemen.

Eigenlijk is oud zijn dus leuker dan dertig zijn. Als je dertig bent, zit je midden in de ratrace en moet je je voortdurend waarmaken. Als je een knorrig oud mens bent, kun je lekker vervelend doen tegen streberige dertigers, en wanneer ze vervelend terug doen, doe je net alsof je doof bent. Als je oud bent, heb je overal wel een antwoord op en dat betekent dat je die broekies toch de baas bent, wat je ook zegt of doet. Het kan je namelijk allemaal niet meer zoveel schelen want je hebt het allemaal al eens eerder meegemaakt.

In de koffieshop ontbreekt het maar aan één ding en dat zijn de cocktails. Als ze die er zouden verkopen en de klanten zouden stoppen met praten over ziektes en andere aanverwante narigheden, dan zou het er nog wel eens echt gezellig kunnen worden.

Ik heb ooit met een vriendin afgesproken dat wanneer we allebei in een gemotoriseerde invalidenwagen terecht komen, we dan op topsnelheid door het winkelcentrum gaan scheuren. Rijden we al die flitsende tieners met hun rare petten en afgezakte broeken zo van de sokken!

Dan wordt het pas echt leuk!

Goede voornemens

Foto: Caroline van der Velde (Bluejay_pix)

Het is januari en de goede voornemens vliegen je aan alle kanten om de oren. Ik word er behoorlijk knorrig van, want, nee, ik DOE niet aan goede voornemens, ik HEB er nooit aan gedaan en ik ZAL er ook nooit aan gaan doen.

Aangezien de meeste mensen om me heen hun goede voornemens toch niet volhouden en ik van mezelf wel weet dat ik daar waarschijnlijk ook bij zou gaan horen als ik er wel aan deed, zie ik niet in waarom ik er tijd en moeite aan zou verspillen. En wat zou mijn goede voornemen dan wel moeten zijn?

Ik ben al meer dan vijf jaar geleden gestopt met roken. Niet op 1 januari, maar zomaar op een dag in mei. Ik werd ineens wel heel erg bang voor kanker. Dat hielp.

Ik heb al jaren last van overgewicht. Dat wil zeggen, ikzelf heb er niet direct last van, maar de mensen om me heen wel. Ze zeggen dat wel niet zo recht voor z’n raap, of MIJN raap in dit geval, maar ik weet best wat ze denken. En ze hebben gelijk. Het is ongezond en het ziet er niet uit.

Wat de meeste mensen echter niet weten, is, dat ik al mijn hele leven heb gejojood en dat ik elke keer na zo’n ‘jo’ weer een beetje zwaarder werd dan de ronde ervoor, dus dat het netto rendement van mijn (zeer strenge) lijnen altijd weer meer kilo’s waren. Ik weiger dus nog langer mee te doen aan deze gekte, waarbij men van me verwacht dat ik er uitzie als een wandelende tak. Mijn bloeddruk is die van een jonge meid (en geloof me, die is dit afgelopen jaar heel wat keren opgemeten) en de laatste keer dat mijn cholesterol werd nagekeken was daar ook niets mis mee. Dus ik ben en blijf dik. Heb je er moeite mee? Pech gehad. Ik ben beslist niet van plan mijn lubberende kwabben in de een of andere sportschool en plein public ten toon te spreiden. Er zijn dingen die ik mezelf en mijn medemens niet wil aandoen. Bij mij om de hoek zit een sportschool. Met enorm grote etalageruiten, zodat de buitenwereld leuk kan meegenieten van alles wat zich daarbinnen afspeelt. Nee, mij niet gezien …

Alcoholgebruik. Daar kan ik kort over zijn. Ik ga niet meer drinken, maar ook niet minder. Bovendien wordt er nog altijd gezegd dat een glas rode wijn goed is voor het hart en de bloedvaten.

Beter mijn best doen? Harder werken? Ik werk al vanaf mijn vijftiende en ik ben nog nooit een dag werkloos geweest. Dat heeft natuurlijk ook met een zekere mate van geluk te maken, maar nog veel meer met inzet en betrokkenheid bij het werk. Ik ben er altijd vol voor gegaan en dat zit er zo ingebakken dat dat wel niet meer zal veranderen. Soms wel jammer, want het kost erg veel vrije tijd.

Hobby’s. Het is een goed idee om daar eens serieus over na te denken. Eigenlijk wil ik veel meer gaan lezen. Vorig jaar heb ik het voor elkaar gekregen om meer dan honderd boeken te lezen. Dat is een gemiddelde van ongeveer twee boeken per week. Daar ben ik trots op en dat wou ik graag zo houden. Met schrijven ligt het helaas een beetje anders. Ik zit te vaak te wachten op een goed idee en als dat niet erg wil vlotten, schrijf ik dus niet. Ik moet me er toe gaan zetten om per dag een bepaalde tijd te schrijven of te redigeren. Iets, wat dan ook. En op een vast tijdstip per week een weblog posten. Moet te doen zijn. Maar dit is beslist geen goed voornemen. Dit is een overpeinzing.

Misschien moet ik weer eens een cursus gaan volgen, maar dan wel één die ik zelf heb uitgezocht en die niets te maken heeft met mijn werk. Ik denk aan filosofie. Dat heb ik nog nooit gedaan. Cultuurgeschiedenis lijkt me ook wel wat. Wie weet.

Ik beloof niets, want ik heb geen goede voornemens, weet je nog? Kortom, zoals elk jaar zal er wel niet al te veel veranderen.

Ik wens iedereen het allerbeste met zijn of haar voornemens.

Ik pas!