Vandaag was het weer eens tijd voor de kapper. Ik heb daar
altijd een hekel aan. Niet omdat het knippen/kleuren/permanenten/stylen zo
vervelend is, maar gewoon omdat het zoveel tijd kost. Vroeger was dat niet zo,
want ik groeide op in de 60er jaren en toen was er niets mooier dan lang, steil
haar. Ik hoefde er niets aan te doen, want niemand heeft steiler haar dan ik,
dus het enige wat we af en toe deden, mijn vriendinnen en ik als aapjes die
elkaar aan het vlooien waren, was met een aansteker de dode punten verwijderen.
Je draaide net zolang aan een sliert haar tot het op een touwtje leek, hield
het vast bij de punt en bewoog je duim en wijsvinger stevig langs de sliert
omhoog. De dode punten sprongen dan naar buiten. Een aansteker erbij en de gespleten
punten schroeiden vanzelf weg. Goedkoper kon het niet. Tot ik het haar van een
van mijn vriendinnen een keer bijna in vlammen zag opgaan omdat ze iets te wild
met de aansteker omsprong.
Zat ik nog steeds goed in de 70er jaren (mijn haar werd wel
wat korter, maar bleef steil), de problemen kwam in het volgende decennium. Big hair werd de mode en de kleding was
niet compleet zonder enorme schoudervullingen. Die schoudervullingen bevielen
me best, want ik heb nogal afhangende schouders, dus ik kreeg daarmee eindelijk
eens een normaal profiel en het verborg meteen ook mijn in die tijd langzaam
uitdijende postuur. Het big hair was echter
een groter probleem. Krullen moest je hebben, heel veel krullen, maar slapper,
steiler haar dan het mijne bestaat er niet, dus dat werd permanenten en daar
bleef het niet bij, want een permanent vergt heel veel onderhoud. Uren tobben
met krulspelden die in je hoofdhuid boorden en later slapen met
schuimrubberrollers omdat mijn haar dan weliswaar heel dun en slap is, maar het
was wel een enorme hoeveelheid en het droogt altijd enorm traag. Daarna nog het
stylen en met een speciale kam zo hoog mogelijk opkammen en je kon er weer even
tegen. Even, want met een beetje geluk kon ik er ongeveer twee dagen mee doen
en dan begon de ellende alweer van voren af aan. Bovendien mocht je haar nooit
nat worden, want dan ging het raar kroezen.
Zomaar eens een keer lekker laten opdrogen was er ook niet
meer bij. Dan zag je er echt als een sloddervos uit, dus zelfs als ik eens
vakantie had, zat dat er niet in. Er gingen jaren voorbij waarin ik nooit meer
regen op mijn gezicht voelde. Waarschijnlijk maar goed ook toen Tchjernobyl
ontplofte en de radioactieve deeltjes zich over Europa verspreidden. In die fall-out
heb ik tenminste nooit rondgelopen.
Het was een verademing toen de 90er jaren arriveerden en ik
dan weliswaar nog steeds mijn haar moest permanenten, maar toen diende het
slechts ter ondersteuning om mijn haar wat meer volume te geven en kon ik het
gewoon stylen met een föhntang. Dat koste lang niet zoveel tijd. Gelukkig
werden de haarproducten rond die tijd ook veel beter.
Dat alles neemt niet weg, dat ik nog steeds om de zoveel
tijd mijn haar moet laten permanenten, zeker nu ik op een bepaalde leeftijd ben
gekomen en mijn haar onder invloed van allerlei hormoonschommelingen nog dunner
en slapper is geworden dan voorheen.
Ik ervaar het gefriemel aan mijn hoofd altijd als bijzonder
onplezierig. Waar gewone vrouwen zich graag eens laten verwennen in de sauna
met massages en zeewierbehandelingen, ben ik er al lang geleden achter gekomen
dat al dat gepruts aan mijn lijf niets voor mij is. Het lijkt teveel op een bezoek
aan de huisarts of de tandarts, maar dan weliswaar meestal zonder de
bijbehorende pijn.
Eigenlijk vind ik dat er maar één persoon aan me mag zitten
en dat ben ikzelf. Ik wil niet ingewreven worden met groene zeewierprut en worden
ingepakt in een soort huishoudfolie om daarna verplicht (zonder boek ook nog)
onder het genot van New Age-achtige muziek een half uur te moeten relaxen. Dat
heb ik één keer in mijn leven ondergaan en ik ben er nog nooit zo gestrest van
geworden. Ik kan namelijk niet op commando relaxen. Daar word ik heel erg hyper
van.
De bijbehorende gezichtsbehandeling beviel wat beter. Niet
op het moment zelf, want ik werd eerst gedeponeerd in een soort tandartsstoel
waarna mijn voeten werden ingepakt om te voorkomen dat ze koud zouden worden.
Gezien de exorbitante prijzen die je bij de tandarts betaalt, zouden ze er daar
ook wel eens aan mogen denken, want als ik ergens koude voeten krijg, dan is
het daar. Ik kreeg ook nog een dekentje over mijn lijf en een mevrouw begon minuscule
pukkeltjes leeg te zuigen met een injectienaaldje. Na al dat geprik moest er een
moddermaskertje op en dat moest weer uitharden, natuurlijk weer onder het genot
van New Age-muziek. Na een kwartiertje voelde mijn gezicht aan als een blok beton.
Ik was verbaasd dat het er niet met een hamer en een beiteltje moest worden
afgebikt.
Toen alles verwijderd was, moest de huid worden ingesmeerd
met allerlei crèmepjes en lotionnetjes en toen ik eindelijk na een hele dag van
dit soort gedoe weer naar huis mocht, was ik nog nooit zo moe geweest.
Ik weet het, ik associeer dit soort instellingen te veel met
ziekenhuizen. Het is gewoon onmogelijk om me daar overheen te zetten. En
relaxen is er dan natuurlijk ook niet bij.
Ik heb al net zo’n hekel aan winkelen, of zoals je dat tegenwoordig
moet noemen: shoppen. Ik vind het bijzonder vervelend wanneer ik nieuwe kleding, of, god forbid, nieuwe schoenen nodig heb.
Als vrouw schijn ik helemaal uit mijn dak te moeten gaan wanneer ik mooie
schoenen zie. Ik begrijp dat niet. Nooit gedaan ook. Als ze maar plezierig
zitten en een tijdje meegaan.
Ik heb gisteren met verbazing zitten kijken naar een vrouw
op tv die haar kast met schoenen toonde en die helemaal lyrisch werd toen ze
haar favoriete paar liet zien, dat haar meer dan €600 had gekost. €600 en ze
had ze maar één keer gedragen. Ze zagen er uit of je er geen drie meter op kon
lopen. Weet die vrouw wel hoeveel boeken je voor €600 kunt kopen?
Soms voel ik mij een vreemdeling in een vreemd land. Hoe
kan het bestaan dat zoveel mensen alleen maar met hun uiterlijk lijken bezig te
zijn? Ik ben benieuwd hoe het die vrouwen straks vergaat wanneer bij hen de menopauze
zich aankondigt. Opgespoten, gebotoxt, gelift en met Donald Duck-lippen,
voortwaggelend op ondraagbare Gucci-schoenen richting vergetelheid. Ik doe
lekker niet mee. Afgezien van de kapper op zijn tijd dan.
