Azincourt by Bernard Cornwell (door Caroline van der Velde)

When I started reading Cornwell’s latest book I expected something like one of the stories about Richard Sharpe, the soldier lifted from the ranks in the army of Wellington during the Napoleonic wars, or the trilogy about King Arthur. A good story with a battle as a backdrop.
In this respect I was disappointed. The story of the protagonist, Nick Hook, is a bit flimsy. Nick is not a really interesting character, and I get the feeling he is just there because Cornwell needed someone who could have been present at the battles described in this book, and he did that before in Sharpe’s Waterloo, but in this case the protagonist is not a person I can feel really sympathetic about.

At the beginning of the book he is more than anything a Richard Sharpe with a longbow, so that gives you the feeling that there’s more interesting things to follow, but the character doesn’t really develop and stays more or less the same throughout the book. He isn’t very ambitious and things just happen to him. His wife Melisande is the one who sometimes gives him a bit of drive.
Melisande happens to be the illegitimate daughter of a French nobleman, and this could have been a good starting point to develop the characters a bit more, but the people remain rather two-dimensional to the end.

It doesn’t help that Nick keeps hearing the voices of the Saints Crispin and Crispinian in his head. This may have something to do with the fact that I’m not deeply religious myself, but I don’t get the impression Nick is really changed by all this. I wouldn’t have liked him better if he had become some sort of religious fanatic, but at least his story would probably have been a lot more interesting and exciting. As it is, he is only important because he happens to be at the Battle of Azincourt.

The only character I really like is Father Christopher. I like his take on the world, his sense of humour and his understanding of people.

His counterpart, Sir Martin, on the other hand is again a cardboard figure, just like the many others who appear in the book. You never get a chance to relate to anyone really, because you never get to know them very well.

So after all these rather scathing comments, is there anything to like about this book?
Yes, there is. If you like reading about battles that is. The title of the book is Azincourt , but the story is actually about three battles.

First there is the siege of Soissons, in which Nick finds himself inside the city, giving Cornwell the chance to paint a battle from inside the walls. Then there is the siege of Harfleur, when Nick is with the army trying to conquer the city and then, of course, there’s the grand finale, the Battle of Azincourt itself.

As always, Cornwell’s research has been done very well and the battles are described in great detail. You can feel the mud between your toes as it were. Cornwell takes you right in the middle of things. Sometimes the detail is a bit too much. Repeatedly mentioning you have to take the bowstring off the bow because if you leave it on too long it will weaken the bow, was a bit overdone. Telling it once would have been enough in my point of view. But those are mere details. Cornwell has done a great job describing the battles and that’s really what the book is about.

But however well depicted, can a battle function as a protagonist and keep our attention the way a person could? At the end of the story I wondered if it wouldn’t have been better if Cornwell had written a non-fiction work about Azincourt and the events leading up to it.For research and detail I give the book 4 stars, but for the story itself only 2. Nevertheless, Bernard Cornwell is and remains, one of my favourite writers and I will certainly look forward to his next novel (Mr Cornwell, make that another Sharpe, please?).

Luierleed

Ik heb een hekel aan winkelen. Altijd al gehad. Kleding die ik nodig heb past nooit, zodat ik winkel in winkel uit slof en nog met niets terugkom. En wanneer iets wel past, probeer ik het altijd in het groot in te kopen, zodat ik voorlopig vooruit kan. Dus meteen drie dezelfde spijkerbroeken, 10 dezelfde zwarte shirts en een paar min of meer dezelfde blouses en jasjes, zodat het toch nog ergens op lijkt. Schoenen kan ik gelukkig tegenwoordig via het Internet kopen, dus dat scheelt, maar het blijft een vervelende klus.

Gisteren was het weer zo ver. De jaarlijkse kleding shopping-trip hier in mijn winkelcentrum om de hoek. Er is maar één manier waarop ik daar doorheen kan komen en dat is mezelf iets leuks beloven na afloop. In dit geval een bezoekje aan de boekwinkel gevolgd door een kop Cappuccino en een chocolade croissantje in een favoriete coffeeshop. Coffeeshop als in: een klein restaurantje waar je een kopje koffie met iets lekkers erbij kunt kopen, niet de soort waar je stuiterend van de wiet naar buiten komt. Hoewel, het is waarschijnlijk niet zo'n gek idee om een coffeeshop van dat soort te bezoeken voor je op kledingjacht gaat. Misschien dat ik het op die manier wat leuker zou vinden, hoewel ik dan met allemaal foute dingen thuis zou komen.

De kleding lukte niet erg. Ik kon het echt niet vinden. Ik zal nog een dag uit moeten trekken om naar de binnenstad te gaan. En dat is iets waar ik pas echt een hekel aan heb. Ik moet de auto meenemen, want ik koop alles in één keer, dus kan ik het allemaal niet dragen en ik heb al helemaal een hekel aan het openbaar vervoer. Ik weet het, ik weet het, het is veel beter voor het milieu, maar ik vind dat ik, nu ik de vijftig ben gepasseerd toch wel wat meer voor mijn gemak mag gaan. Ik heb bovendien geen auto gehad tot ruim na mijn veertigste en heb tot die tijd altijd gebruik gemaakt van het openbaar vervoer, ook om naar mijn werk te gaan, dus als iedereen het zo deed zou het milieu er waarschijnlijk nog aardig bovenop komen.

Zoals gezegd, met die kleding wilde het niet vlotten, dus na een paar uur gaf ik het maar op. Omdat ik nu zielig was, leek het me toch een goed idee om mezelf te belonen met dat kopje Cappuccino en chocoladecroissantje. Het moet tenslotte leuk blijven, dus ik sleepte mijn zwaar uit conditie zijnde lijf de coffeeshop in. Er was achterin nog een plaatsje, maar dat was niet de beste plek, want de deur van de wc is ernaast. Ik zit daar wel vaker en als ik geluk heb is er niemand die van het toilet gebruik wil maken, maar gisteren was het het equivalent van filerijden voor de deur. Dat is nog niet zo erg, als de wc maar niet meteen achter de deur was, dus dat is toch wat minder prettig wanneer je een croissantje aan het nuttigen bent, maar ala, ik zat er nu eenmaal, dus ik probeerde er maar niet al te veel op te letten, hoewel dat wel lastig is wanneer toekomstige toiletbezoekers hun winterjas in je koffie leggen.

Het werd pas echt erg toen er een jonge moeder binnenkwam, die aan een tafeltje naast me ging zitten, MET baby uiteraard. De baby was een maand of drie oud, schatte ik, en hoorde helemaal niet in een coffeeshop, maar in zijn bedje thuis, maar goed, ik ben ouderwets, dus ook dat kon ik nog wel negeren, hoewel het weer lastiger werd toen de moeder van alles met het kind ging uithalen en daarbij de tafel heen en weer schudde. Niet prettig wanneer je koffie wilt drinken.

Het bleek dat de baby een schone luier moest hebben, dus het kindje werd teruggeworpen in de wagen en moeder probeerde met wagen en al de wc in te rijden, wat natuurlijk niet ging, want de deur was veel te smal. Er was trouwens ook geen ruimte in het toilet om de baby te verschonen, dus wat te doen? Ze riep de serveerster erbij en droeg haar op om op haar wagen en de tas te passen tot zij klaar was, want ze moest zelf ook, dus ze verdween met baby op de arm het toilet in, de serveerster naast de wagen achterlatend. Inmiddels had ze mij al een draai om mijn oren verkocht met de baby, was haar tas door mijn koffie geslierd en hing de wagen half op mijn tafeltje.

Ik wil echt geen knorrig oud wijf worden, maar ik vond het niet leuk en ik zat op mijn lip te bijten om niets te zeggen. Ik besloot het voor gezien te houden zodra de weg weer vrij was en dronk snel mijn koffie op. Gelukkig kwam de moeder al gauw terug en ging weer naar haar plaats. Voor ik echter weg kon, begon ze aan het tafeltje de baby te verschonen. Niet erg fris op een tafeltje waar andere mensen van moeten eten. Ik weet wel dat die tafeltjes schoon worden gemaakt, wanneer je vertrekt, maar toch …. Ik weet dit liever niet.

Maar het ergste moest nog komen. Toen de baby was verschoond en was teruggelegd in de wagen, pakte moeder zichzelf ook weer in en vertrok, de VUILE LUIER OP DE TAFEL ACHTERLATEND! De oudere dame die alles vanaf een ander tafeltje had zitten aanzien, keek mij nu hoofdschuddend aan. Ik haalde mijn schouders op. Hier ben ik echt te oud voor….!

Testje

Ik heb voor het eerst geprobeerd op deze manier, dus via Word, een blogbericht te verzenden. Eens kijken of het lukt.