Vandaag leek het me lekker om komkommersalade te maken. Een paar dagen geleden had ik door de grootgrutter die op de kleintjes let een lading boodschappen laten bezorgen. Mijn kleintjes waren drastisch verminderd, maar mijn koelkast en provisiekast waren barstensvol en ik had keus uit verschillende soorten groenten, iets dat me niet zo heel vaak overkomt. Zoals gezegd, ik had dus zin in komkommersalade.
Wanneer ik zelf winkel, probeer ik altijd een komkommer te vinden die biologisch is geteeld en die dus niet is verpakt, maar de bezorgdienst van Appie had dat nou net niet in het assortiment zitten, dus de komkommer die ik op het punt stond te slachten, zat stevig verpakt in een soort plastic condoom, die strak om de komkommer leek te zijn heen gegoten.
Ik moet er eerst nog wel even bij vertellen, dat ik helemaal niets aan mijn handen mankeer. Mijn armen mogen dan zo langzamerhand te kort zijn geworden om nog te kunnen lezen zonder leesbril en mijn gehoorleeftijd is ook aardig wat hoger dan ik prettig vind, maar mijn vingers doen het nog best.
Ik greep dus de plastic verpakking bij een soort knoedeltje dat zich aan het uiteinde van de komkommer bevond, omdat ik dacht dat ik zo de verpakking heel gemakkelijk open zou kunnen scheuren, maar daarin vergiste ik me lelijk. Het plastic was veel sterker dan ik dacht en met geen mogelijkheid kreeg ik het opengetrokken.
Ik probeerde met mijn nagels het plastic open te scheuren, maar ook dat lukte niet al te best, hoewel dat niet zozeer aan het verpakkingsmateriaal lag, maar aan mijn vrijwel niet-bestaande nagels. Al van jongs af aan houd ik mijn nagels kort, omdat ze nooit mooi blijven; ze brokkelen en scheuren en zien er werkelijk niet uit als ik een poosje op een toetsenbord heb zitten rammen, dus mijn tweede mislukking met het plastic weet ik hieraan.
Ik begon inmiddels mijn geduld al aardig te verliezen en overwoog even om de komkommer op het aanrecht tot komkommermoes te meppen, maar dat zou het ding hoogstwaarschijnlijk ook niet van het plastic ontdoen, dus zag ik daar maar snel weer vanaf.
Een schaar was natuurlijk de oplossing!
Ik rommelde in de keukenla, maar geen schaar te vinden. Ik pijnigde mijn hersens over waar ik het ding het laatst had gezien, maar ik kon er met geen mogelijkheid opkomen en nog enig verder speurwerk leverde alleen mijn goede textielschaar op, die ik voor niets anders mag gebruiken dan voor het knippen van stoffen, dus ook dat bracht geen oplossing.
Ik zocht nog wat verder in de keukenla en vond een dun fileermes dat ik nooit gebruik omdat ik niet van vis hou. Ik zette de kat in de gang om ongelukken te voorkomen, nam de komkommer in de ene hand en het mes in de andere, en probeerde het plastic met de punt van het mes open te scheuren.
Eerst gebeurde er bijna niets. Het plastic bezat beslist industriële sterkte maar ik hield vol en verhoogde de druk en ineens schoot het mes door. Het scheurde door het plastic, halveerde de komkommer en bleef aan de andere kant, hoe kan het ook anders, in het plastic steken. Ik probeerde het mes weer terug te trekken, maar bereikte zo alleen maar dat het plastic begon te rafelen. Het hele zaakje schoot uit mijn handen over de pasgedweilde keukenvloer en liet een lang spoor van komkommervocht achter.
Het duurde minstens een half uur voor ik de troep weer had opgeruimd en de komkommer had ontdaan van de rafelige stukjes plastic. Toen ik voor het snijden van de komkommer een gewoon mes uit de keukenla wilde halen, zag ik de schaar, die al die tijd in het voorste vakje van de bestekbak had gelegen.
Volgende keer doe ik weer zelf boodschappen en koop ik weer een biologische komkommer. Eentje zonder verpakking.
