Wattenstaafje

“Praat ik een beetje hard?” vraagt de caissière van de buurtsuper bij wie ik mijn boodschappen afreken.

Haar stem is inderdaad wat aan de luide kant, maar ik ben dat wel gewend van mijn leerlingen, die ongeveer dezelfde leeftijd hebben als dit meisje.

“Valt wel mee hoor,” stel ik haar gerust. Ik vind het wel prettig dat ze wat luider praat, want mijn gehoorleeftijd begint wat hoger te worden dan ik prettig vind en het is tegenwoordig lastig om iemand goed te kunnen verstaan in een rumoerige ruimte. Terwijl mijn boodschappen één voor één over het glazen ruitje worden gehaald, babbelt de caissière vrolijk verder.

“Ik wilde vanochtend even mijn oor schoonmaken met een wattenstaafje,” zegt ze, “en toen duwde ik zo hard dat mijn oor begon te bloeden.”

“Jakkes,” zeg ik meelevend.

“Zegeltjes?” vraagt ze.

Ik schud mijn hoofd terwijl ik haar een briefje van vijftig euro overhandig.

“Toen ben ik maar gauw even naar de dokter gegaan,” vervolgt ze, “want het leek me helemaal niet goed. Hij heeft er iets ingedaan, maar nu ben ik een beetje doof aan die kant. Het is net of er een propje inzit.”

Terwijl ze het wisselgeld in mijn hand uittelt, stel ik haar gerust.

“Het komt vast wel goed,” zeg ik glimlachend.

Ze kijkt me dankbaar aan en wenst me een prettig weekend. Soms heb je gewoon even een schouder nodig.