Binnenkort ga ik naar het buitenland en aangezien ik inmiddels een dame van een zekere leeftijd ben, waar zo af en toe een pil moet worden ingestopt om de motor draaiende te houden, leek het mij niet onverstandig om even een medicijnpaspoort te gaan halen bij de apotheek. Het is namelijk niet ondenkbaar dat een hasjhond anders aan de grens mijn kleine voorraadje ergens anders voor aanziet dan voor wat het is. Mijn zus heeft al eens een keer zo’n kwijlend beest met zijn neus in haar handtasje gehad, en zoiets wil je toch liever zien te voorkomen.
Ik had al vaker zo’n paspoortje gehaald en het was altijd zo gepiept; even intikken in de computer en binnen een paar seconden spuugt een printer het paspoortje uit de daarvoor bestemde gleuf.
Ook in dit geval was het intikken zo gebeurd. Zelfs de printer deed wat hij moest doen en even later kwam de apothekersassistente me het papier overhandigen. Ze had het al keurig opgevouwen en wilde zich alweer tot de volgende klant wenden, maar zo snel liet ik met niet afschepen. Het zou niet de eerste keer zijn, dat ik met een fout artikel thuis kwam nadat ik me in de apotheek zomaar een gesloten zakje had laten overhandigen. Je ziet, op mijn leeftijd heb ik al meer meegemaakt.
Ik vouwde het formuliertje dus weer open en controleerde of alle gegevens juist waren. Mijn naam en adres klopten, dus zover leek alles goed te gaan. Ook de naam van de apotheek was de juiste. Je zou natuurlijk mogen veronderstellen dat dat logisch was, maar in deze tijd van hi-tech, Apple en lolcats weet je maar nooit. Het enige dat niet klopte was het lijstje met medicijnen. Er moesten drie dingen opstaan, maar er stonden er maar twee.
“Ik mis er één,” vertelde ik de assistente.
Ze keek wat zuur en nam het papier weer van mij aan, waarna ze omstandig het computerbeeldscherm begon te bestuderen.
“Tja,” zei ze na een tijdje rommelen met de muis, “u heeft inderdaad drie verschillende soorten medicijnen.”
Dat had ik haar net al verteld, maar natuurlijk moet tegenwoordig alles wat door een echt mens wordt gezegd, worden geverifieerd in de computer.
“Mooi,” zei ik. “Kunt u dan even een nieuwe voor me uitdraaien?”
Hier begon de opdracht aanzienlijk moeilijker te worden, dat was wel duidelijk.
“Nou,” zei ze aarzelend, “dat kan niet zomaar, want dat derde medicijn is iets wat u niet altijd hoeft te gebruiken.”
Ik haalde mijn schouders op. “Daar heeft u gelijk in,” zei ik, “maar ik moet het wel bij me hebben, want het kan zijn dat ik het nodig heb en wanneer ik het bij met heb moet het ook op het paspoortje staan, anders heeft het geen enkele zin dat ik het meeneem en kan ik aan de grens nog steeds problemen krijgen.”
Er werd een andere assistente bijgehaald. Deze keer iemand die iets ouder was, maar die duidelijk niet erg veel verstand had van computers. Er werd nog wat met de muis gemorreld en toen kwam er een jongeman bij, die het ook niet wist. Achter me hoorde ik andere klanten diepe zuchten slaken, maar ik was niet van plan het op te geven. De apotheek bevindt zich aan de andere kant van de stad en het kost me altijd veel tijd om er naar toe te gaan, dus ik was niet van plan voor zoiets onzinnigs terug te komen. De eerste assistente wierp een geïrriteerde blik in mijn richting, waarschijnlijk in de hoop dat ik zou zeggen het maar te vergeten, maar ik gaf geen krimp. Ik was niet van plan om zonder het paspoortje de apotheek te verlaten. Ik ben daar al jaren klant en het moest toch niet al te moeilijk zijn om een lijstje van mijn medicijnen uit te draaien.
“Misschien kunt u beter even bij uw huisarts langsgaan,” opperde de jongeman.
“Ik denk er niet over,” zei ik zeer beslist. Ik was niet van plan het pand te verlaten zonder mijn lijstje met DRIE medicijnen erop. “U kunt zien dat ik het gebruik, want alles staat in de computer, dus dan kunt u het ook uitdraaien.” Ik weet dan misschien niet erg veel van medicijnen, maar ik weet toevallig wel iets van computers.
De vrouw keek me nog eens aan en zag dat ik het meende. Ze pakte een telefoon op en even later verscheen de apotheker zelf. Hij keek naar mij, naar het scherm, drukte op een toets en de printer spuugde weer een A4-tje uit. Zonder iets te zeggen overhandigde hij het aan de eerste assistente, die het aan mij doorgaf. Ditmaal stonden er drie medicijnen op. Het waren nog de goede ook.
No comments:
Post a Comment