Techneut

Een paar dagen geleden vroeg een vriendin me of ik mee wilde gaan naar de ouderavond van haar zoontje die in de tweede klas van het VMBO zit en die dit jaar een leerweg moet gaan kiezen. Aangezien de keuzemogelijkheden voor de leek behoorlijk ingewikkeld zijn en ik zelf op een VMBO lesgeef, was het een logisch verzoek en ik vind het ook altijd leuk om op andere scholen rond te kijken, dus het mes sneed aan twee kanten.

Nadat we een kleine rondleiding hadden gekregen door het domein waar haar zoon waarschijnlijk in de komende jaren zijn lessen zou gaan volgen en ik er achter was gekomen dat de school weliswaar veel groter was dan de mijne, maar dat er wezenlijk geen enkel verschil was, werden we naar een enorme aula gestuurd, waar de eigenlijke voorlichting zou plaatsvinden.

Bij de deur werden we opgewacht door een kleine, parmantige man, in een smetteloos pak gestoken, die me een beetje aan de rijdende rechter deed denken, maar met minder gevoel voor humor. Hij overhandigde ons een handout met een pen zodat we aantekeningen zouden kunnen maken en wenste ons een prettige avond. We zochten een plaatsje vlak voor het podium zodat we alles goed zouden kunnen zien. Het duurde een poosje voor er wat ging gebeuren, dus we konden goed kijken wat er allemaal voor mensen binnenkwamen. Ook hier verschilde alles niet erg van mijn eigen school. Dezelfde giechelende jongelui, en dezelfde bijpassende ouders.

Klokslag acht werd het licht gedempt en kwam een grijze dame naar voren die de microfoon ter hand nam. Ze heette iedereen welkom (zover ging het nog goed) en vergastte ons daarna op een verhaal over drie kikkertjes. Het verhaal was uitermate geschikt voor de leerlingen van groep één van de basisschool, maar het veroorzaakte grote hilariteit onder de leerlingen die achter mij zaten, hoewel ik moet toegeven dat ze zich ondanks alles prima gedroegen en het gegniffel aardig binnensmonds wisten te houden. Het verhaal was bedoeld als opsteker voor de leerlingen, zodat ze straks met een goed gevoel over hun school weer huiswaarts zouden keren, maar ik denk niet dat er veel waren, die de werkelijke strekking begrepen, want ze hadden het te druk met lachen.

Toen het verhaal bijna afgelopen was, begon de microfoon flink op te spelen. Plotseling kwamen er allerlei knarsende en knallende geluiden, die niets te maken hadden met de kikkertjes, uit de luidsprekers. Elke keer dat er weer een raar geluid weerklonk, keek de grijze dame verstoord in de richting van waar zich waarschijnlijk een ruimte bevond waar zich technische zaken afspeelden, maar dit bleek niet erg te helpen, want de vreemde geluiden bleven voortduren en overstemden soms helemaal wat ze zei.

“Ik doe echt helemaal niets!” riep ze tenslotte in wanhoop uit, waarna ze te hulp werd gesneld door de rijdende rechter, die ons eerder bij de deur had begroet. Hij bleek de teamleider te zijn, die de eigenlijke voorlichting voor zijn rekening zou nemen.

Hij liet meteen zien wat een goede teamleider hij was, door de microfoon van de grijze dame over te nemen en uit te schakelen. Daarna produceerde hij als bij toverslag een andere microfoon en vertelde hij ons dat het nu veel beter zou gaan. We voelden ons meteen een heel stuk geruster, tot hij een kleine afstandsbediening uit de zak van zijn perfecte jasje haalde, op een knopje drukte, en de Powerpoint presentatie, die hij zo goed had voorbereid, niet bleek te werken.

Hij rommelde nog wat aan de afstandsbediening, maar er gebeurde helemaal niets.

“Meneer Van der Neut,” sprak hij even later in de microfoon, “kunt u alles even handmatig regelen?”

Hij was duidelijk gewend aan leiding geven.

Meneer Van der Neut was niet zichtbaar, maar zijn aanwezigheid maakte hij wel kenbaar door de eerste dia van de presentatie te vertonen. De teamleider slaakte bijna onhoorbaar een zucht van verlichting en begon zijn verhaal af te steken.

Toen hij duidelijk aan het eind van de eerste dia was gekomen, gebeurde er niets.

“Meneer Van der Neut, kunt u even de volgende dia laten zien?” vroeg hij.

Een paar seconden lang gebeurde er niets, maar toen verscheen inderdaad dia nummer twee. Het was duidelijk dat meneer Van der Neut er even in moest komen. De teamleider vervolgde zijn verhaal en toen hij bijna aan het eind van de dia was gekomen, schoof de presentatie zomaar helemaal uit zichzelf twee dia’s vooruit. Het was duidelijk dat meneer Van der Neut er nu echt zin in kreeg.

“Meneer Van der Neut, kunt u even een dia terug?” vroeg de teamleider, die dit soort dingen blijkbaar gewend was, want hij liet zich niet uit het veld slaan en bleef rustig. Onder dit soort omstandigheden wordt duidelijk wat de competenties van een echte teamleider zijn.

De presentatie ging een dia terug en de voorlichting werd vervolgd. De overige dia’s verschenen allemaal op min of meer het juiste moment zodat meneer Van der Neut niet langer hoefde te worden aangespoord. Ik vond dat jammer. Meestal zijn voorlichtingsavonden een lang en saai maar noodzakelijk kwaad. De teamleider kan daar niets aan doen. De school ook niet. Maar iedere school zou een meneer Van der Neut moeten hebben.