Koffie

“Laten we maar genieten van onze koffie zolang het nog kan,” hoor ik een zeurderige stem zeggen. Ik weet dat er aan het tafeltje achter me vier mensen zitten, maar terwijl ik me als een slangenmens tussen een tafeltje en een stoel doorwurmde heb ik niet erg op hen gelet. De vrouw klinkt oud, alsof ze al met één been in het graf staat.

“Als je ziet hoe Jannie er nu in dat ziekenhuis bijligt, moet je blij zijn dat jij het niet bent.”

Ze praat zo lijzig  dat ik moet denken aan een aangetrouwde tante, die inmiddels ook een eind over de tachtig is en die eens over een dominee zei, dat als hij ging praten, je tussen elk woord een pannenkoek kon bakken. In haar dialect klonk pannenkoek als “paaaaanenkoek” en bakken als “baaaaaken”. Ik ben blij dat ik nooit naar die dominee heb hoeven luisteren.

Praten over ziektes is echter niet voorbehouden aan oudere mensen. Ik heb een vriendin die het ook altijd over akelige kwalen heeft, en zij heeft ze allemaal zelf. Is het het één niet, dan is het wel het ander. Ik vraag me wel eens af wat haar gespreksonderwerpen zouden zijn als ze niet over haar aandoeningen zou kunnen praten. Op dit moment is het enige andere gespreksonderwerp haar echtgenoot, die niet genoeg begrip toont als ze weer eens beriberi of iets anders exotisch onder de leden lijkt te hebben. Ze zou het liefst zien, dat hij de hele dag naast haar bed zat om haar hand vast te houden.

Hij gaat echter gewoon zijn gang en kijkt naar voetbal op de t.v. of gaat een pilsje drinken met zijn maten, maar dat vindt zij helemaal niet leuk. Zij neemt het hem zelfs kwalijk als hij naar zijn werk gaat. Ik vraag me eerlijk gezegd wel eens af hoe hij het uithoudt.

Misschien is het een soort bezwering. Als ik alles maar bedenk wat me kan overkomen, dan gebeurt het misschien wel niet. Maar naar mijn gevoel is het net als heel hard schreeuwen in een tunneltje onder de spoorlijn als er een trein overheen raast of keihard zingen in de auto. Het lucht lekker op, maar het helpt geen moer. Vandaag of morgen krijg je zelf toch ook een akelige ziekte en ook hypochonders zijn daarop geen uitzondering.

Dus tot die tijd drinken we onze koffie en genieten ervan zolang het kan.