Naast me in de coffeeshop zitten twee dames met allebei een
fikse rokershoest. Ze klinken alsof ze 85 zijn, maar wanneer ik opzij
kijk, zie ik dat ze hoogstwaarschijnlijk minstens 10 jaar jonger zijn dan ik.
Eén van de twee begint te hoesten met een heftige slijmontwikkeling en mijn
salade begint me behoorlijk tegen te staan.
Het gesprek dat zich ontwikkelt draagt er ook niet toe bij
dat mijn eetlust terugkomt. Ze doen namelijk aan stervensbegeleiding en ze
hebben daar blijkbaar net een cursus voor gevolgd. Nou wist ik wel dat er op
dat gebied cursussen zijn en ik wil mijn kop ook niet in het zand steken
voor het feit dat we allemaal vandaag of morgen naar de eeuwige jachtvelden
zullen vertrekken, maar ik had me echt verheugd op een lekkere lunch met een
goed boek, en op deze manier komt daar natuurlijk helemaal niets van terecht.
De dames naast me zullen best bewust hebben gekozen voor hun beroep, of
misschien zijn het wel vrijwilligsters die dit werk met veel plezier doen, maar
ik moet er toch even niet aan denken dat er, wanneer je laatste uurtje geslagen
is, zo’n blaffende rokershoest over je heen hangt.
De vrouw met de ergste hoest klinkt of ze inmiddels zelf
stervensbegeleiding nodig heeft en ik wou maar dat ze een ander restaurant
hadden uitgekozen.
Ik probeer me ondanks alles toch weer op mijn salade te
concentreren, maar ondertussen is er nog een klein, grijs vrouwtje binnengekomen,
die zich precies tussen mijn tafeltje en dat ernaast wil persen en daarbij
stoot ze mijn tafeltje zo hard aan dat de jus d’orange over de rand van mijn
glas heen plonst. Ze kijkt me aan alsof ik met opzet precies zo ben gaan zitten
om haar te pesten.
“Ik kan er ook niets aan doen,” zegt ze snauwerig, terwijl
ze bijna bovenop mijn jas gaat zitten die naast me op de bank ligt. Ik weet hem nog
net onder haar vandaan te plukken en ze kijkt me nogmaals vernietigend aan.
Een echtpaar vlak bij de uitgang vraagt op luide toon of er
vandaag geen kranten zijn. De kranten liggen toevallig bij mij op het tafeltje
en ik steek ze omhoog. De man van het stel staat op en rukt ze zonder iets te
zeggen uit mijn hand.
Er zijn van die dagen dat je beter in je bed kunt blijven …
No comments:
Post a Comment