“Ooooooommmaaaaaaaaaa!”
Het kleine jongetje staat naast het kaasschap, het hoofd in
de nek en hij gilt uit volle borst.
“Ooooooommmaaaaaaaaaa!”
Ik wil naar hem toegaan om te helpen, maar een man in een
stemmig donker pak en een Jumbo-badge op zijn borst is me voor.
“Ben jij je oma kwijt?” vraagt hij tamelijk overbodig aan
het jongetje, dat zijn mond alweer open doet voor nog een brul. Hij kijkt de
man aan, besluit toch dat een extra gil niet nodig is en sluit zijn mond weer.
Hij knikt.
De man steekt zijn hand uit.
“Kom maar,” zegt hij, “dan gaan we haar samen zoeken.”
Het jongetje lijkt gerustgesteld en gaat vol vertrouwen met
de man mee. Ik houd ze beiden in de gaten tot ze inderdaad bij de
Klantenservice zijn. Je weet tenslotte maar nooit. Een Jumbo-badge is tenslotte
zo gemaakt door een beetje goede fröbelaar met een computer en een printer.
De dame van de Klantenservice ontfermt zich over het
jongetje en de man verdwijnt de winkel weer in, waarschijnlijk om nog meer
troubles te shooten. Even later klinkt de stem van de Klantenservice-dame door
de winkel.
“Wil de oma van Michael zich bij de Klantenservice melden?
Michael is zijn oma kwijt!”
Ik sta inmiddels in de rij voor de kassa en kan alles goed
in de gaten houden. Oma lijkt geen haast te maken en even later schalt de stem
weer door de winkel.
“Michael van vier wacht nog steeds op zijn oma bij de
Klantenservice!”
Michael ziet er inmiddels niet erg paniekerig meer uit. Hij
wordt omringd door een aantal winkeldames, die hem zo te zien flink
vertroetelen. Ik toets inmiddels mijn pincode in en betaal voor mijn
boodschappen. Wanneer ik ze sta in te pakken, komt er een gehaaste vrouw met
verward grijs haar de winkel binnenrennen. Aan de gelukkige hereniging met
Michael te zien is dit de langverwachte oma. Ik til mijn tas uit het
winkelwagentje. Dan klinkt de stem van de Klantenservice-dame nog een laatste
keer door de winkel.
“De oma van Michael is gevonden!”
Om me heen klinkt applaus en gejuich, waarna sommigen zelfs
een traantje wegpinken. Het is bijna Kerst. Is iedereen in deze tijd dan toch
wat gevoeliger? Het komt vast door al die Kerstfilms en programma’s over ontroerende
herenigingen op familiediners. Of ben ik nu wel heel erg cynisch?
No comments:
Post a Comment